Á Alborada

         ¡Ay, miña pequeniña!
    ¡Que ollos bonitos tés! ¡Qué brilladores!
    ¡Case salta a alma miña,
    E vendo os teus colores,
    Ver me parece todos os amores!
         Agora que á alborada
    Os dulces paxariños xa cantaron,
    E da fresca orballada,
    Nas perlas os ramiños se pintaron,
    Agora ¡que diviños
    Brillaran os teus ollos cristaliños!
         ¡Ay! asoma esas luces,
    Asoma a esa ventana, miña hermosa;
    Tú que sempre reluces
    Con alas máis lustrosas
    Que a Lua, cando nace silenciosa.
         Verásme aquí cantando,
    Xunto estas augas craras, estas penas,
    Verásme aqui agardando
    Que se rompan as lúgubres cadenas
    Da noite que me aparta
    De quén nunca alma miña se véu farta.
         Mírame, sí, querida,
    Cando do brando sono te levantes,
    Máis fresca, e máis garrida
    Que estas frores fragantes,
    Que a  espuma d' estas ondas resonantes.
         ¿E aínda non parecen
    Eses olliños teus? ¿Dormes, rosiña?
    ¿Dormes, e resprandecen
    Os campanarios altos d'a mariña?
    ¿Ainda non oíche
    Aquela dulce vóz que m'aprendiche?
         ¿Déixasme qu'aquí solo
    Ás áugas lles dirixa os meus acentos,
    E non vés ó meu colo
    Fartarme de contentos,
    E amante aproveitar estes momentos?
         Desd'aqui vexo os mares
    Serenos, estenderse alá n-o ceo;
    Oyo d'aquí os cantares
    D' a píllara fugáz, d'o merlo feo;
    Pero o teu seno lindo
    Non o vexo, meu bén, qu'estás durmindo.
         Xa se foi o luceiro;
    Desperta d'esa cama; miña rosa;
    Desperta, e ven primeiro
    Abrir a venturosa
    Ventana d'o teu carto: ven graciosa.
         Sál como sempre sales,
    Mais diviña qu'á diosa de Citera
    Salindo d'os cristales,
    Máis galana qu'á leda primavera
    Esparcindo rosales:
    Venus pra min, amante,
    Primavera, mañan, e fror fragante.
         Xa te vexo salindo
    Mirarme, e retirarte avergonzada,
    ¿E de quén vás fuxindo,
    Tontiña, arrebatada?
    ¿D'o teu amor que canta n-a enramada?
         Non fuxas, non, querida;
    Ven aqui: baixa a escala sin temores:
    Esa frente garrida
    A miña man a cubrirá de frores;
    Xa as teño aqui xuntiñas;
    ¡Qué venturosas son! ¡Qué bonitiñas!
         Vén despeinada ainda
    Darme o primeiro abrazo, darm'a vida.
    ¡Cánto és así máis linda!
    Ven qu'a mañan frorida
    Solo pr'os que se queren foi nacida.
         Non, non, durme descansa,
    Naide turbe o reposo d'o teu peito:
    Plácida quietú mansa
    Sin cesar vele o téu fermoso leito:
    Durme, que non tés penas,
    E acaso en min soñando te enaxenas.
         Repouses os teus ollos,
    Eses ollos diviños, venenosos;
    Tamén finos cogollos
    N'os rosales pomposos
    Agardan por abrirse recelosos.
         Si, miñá prenda amante;
    Eu cantarei aquí mentras que dormes.
    ¡Ay qu'o Landro brillante
    Non é dourado Taxo: nin o Tormes
    Alinda ó meu retiro!
    Durme, si. durme, mentras qu'eu suspiro.