Martínez Oca, Xosé Manuel

Xosé Manuel Martínez Oca naceu na Estrada, en 1942. Empezou a escribir de rapaz, como todos, aínda que o seu primeiro traballo en galego non foi publicado ata 1976 (Antes, en 1964, apareceran algunhas colaboracións súas na extinta revista A.O.E. África Occidental Española de Sidi Ifni, onde daquela cumpría o servicio militar).
Desde ese relato inicial en galego, publicado gracias a ser finalista na primeira edición do "Concurso de narracións curtas Pedrón de Ouro" que posteriormente pasarían a chamarse "Premio Modesto R. Figueiredo" e lle sería concedido en dúas ocasións (1978 e 1981) leva publicados varios traballos en libros colectivos, catro libros de contos e algo máis de media ducia de novelas, unha delas, "Beiramar", premio "Blanco Amor" en 1983.
Nunha "autopoética" para o "Boletín Galego de Literatura", en 1994, o autor dicía que entende a creación literaria como unha diversión, un modo de disfrutar co exercicio da escrita e contrarrestar, en certo xeito, a vacuidade da vida cotiá, enganándose a si mesmo para poderse crer un pequeno deus, creador de mundos e personaxes movidos ó seu antollo.
Hoxe, que tan de actualidade está o tema dos plaxios e/ou a intertextualidade, confésase un plaxiario (¿ou será plaxiador? Parece que non soa tan mal...) compulsivo. Ás veces imita a autores que nin sequera lera con anterioridade a novela "Caborcos", publicada por decisión editorial co título "A chamada escura dos caborcos", segundo X. González Gómez (hoxe bo amigo seu), nunha crítica en "A Nosa Terra", 12-3-82, é debedora de "Los Pasos Perdidos", de Alejo Carpentier, daquela descoñecida para o autor.
Outras veces, por evitarlle laboriosos traballos de busca ó investigador, el mesmo indica ó remate do texto os nomes dos autores de quen "tomou prestadas" unha boa presada de frases distribuídas estratexicamente polo medio da súa redacción. (Así o fixo, por exemplo, en "A espada na auga", 1982).
Agora, cada vez máis enganchado no seu nefasto vicio, ofrece desde esta páxina á consideración pública o primeiro capítulo dunha novela aínda inédita, "Outono na illa", na que confesa que entre outros, plaxiou a Homero, Álvaro Cunqueiro, Fenelón, a Crónica Troiana, Alberto Manguel e Gianni Guadalupi e tutti quanti que deixa á perspicacia do erudito lector o labor de descubrir.
 

Oh, Shakespeare, divino Shakespeare, envexado Shakespeare, plaxiario Shakespeare!