Moure Pereiro, Teresa

Teresa Moure é Professora de Linguística Geral na Universidade de Santiago de Compostela. Ocupa parte do seu tempo no ativismo em diferentes contornos políticos. Na sua obra literária cultiva todos os géneros: poesia, narrativa, teatro, ensaio e artigo jornalístico e tem sido traduzida a diferentes línguas. Ganhou o Premio Lueiro Rey 2004 e o Premio Arcebispo San Clemente com A xeira das árbores (Sotelo Blanco, 2004), o Premio Ramón Piñeiro de Ensaio duas vezes, em 2004 con Outro idioma é posible (Galaxia, 2005) e no 2011 com Queer-emos un mundo novo (Galaxia, 2012), o Premio Xerais de novela 2005 e Premio Aelg 2006 de Narrativa por Herba moura (Xerais, 2005), o Premio Rafael Dieste 2007 e o Premio María Casares 2009 com Unha primavera para Aldara. No ano 2013 anúncia num artigo jornalísitico a sua intenção de continuar a escrever a sua obra na norma ortográfica aceite internacionalmente para os países lusófonos, o Acordo Ortográfico. As suas últimas publicações nessa norma são em poesia Eu violei o lobo feroz (Através, 2013), o ensaio Politicamente incorreta (Através, 2014) e os romances Uma mãe tão punk (Chiado, 2014) e Ostrácia (Através, 2015).

Ficha da autora na BVG

Non me gusta mirar para atrás porque non sempre me recoñezo no que foi pasando. Contáronme que nacín cando os astronautas comezaban a explorar a Lúa; de aí véñenme o espírito soñador e as ganas de ir por libre. Toda a miña infancia estivo marcada pola enfermidade que me atou a unha cama e, consecuentemente, obrigoume a ser amante dos libros e dos mimos. Contravindo as decisións habituais na miña tribo para as mulleres do meu tempo, deume por ser nai cedo e, para seguir distinguíndome, por recuncar varias veces no experimento. Meus tres fillos vanme criando como poden, porque son un xardín húmido, con especies imposibles de clasificar que poñen a proba a súa capacidade de xardineiros, domadores de enredadeiras tumultuosas e exterminadores de plagas. Noutras palabras, que son rebelde e desconfiada, gústame escarmentar en cabeza propia e levar o pelo sobre a cara. Eles, os meus tres, que son sabios, van orientando as miñas inseguridades, templando a miña natureza volcánica, axudándome a decidir; vanme, xa o dixen, criando como poden: cravándome titores nos laterais e abonando os meus soños selváticos. As veces tamén lles axudan na tarefa os meus alumnos e as miñas alumnas, outro grupo de seres alucinantes, que teiman en facer de min un ser que ame a linguaxe. Se cadra, xa o amaba antes mais non me decatei ata que @s estudant@s universitari@s se me puxeron diante pedíndome que falase de algo. Nese momento da miña boca abrollaron os adxectivos barrocos e os verbos de acción mais axiña albisquei que as que realmente nos facían gozar eran as preposicións. Gústanme os salseiros que salfiren con pingas prometedoras cando bogo pola ría, os nomes de lugar, o queixo, as árbores, os gatos, a cor verde, o Subcomandante Marcos, os crebacabezas, nadar, as flores das cerdeiras, remexer nas librarías, as películas de Humphrey Bogart, a auga, ter tempo, o viño, os bicos, escachar a rir ata que me doa o ventre, a chuvia, o sol, a Revolución, os ordenadores, a poesía, o jazz, limpar a fondo e ordenar os armarios, as conversacións con respostas picantes e rápidas, os cadros de Magritte, os amorodos, o vento nordés e a utopía. Porén, o que máis me gusta é poñer o mundo patas arriba. Para que os tópicos non boten raíces e nin eu mesma crea que é verdade todo o que digo.