Este volume estuda e analiza dúas facetas do gran polígrafo Ramón Otero Pedrayo: a dramática e a cinematografía. O seu convencemento de que sen unha gran cidade o teatro galego non podería ser convenientemente actualizado levouno a non dedicarlle demasiados esforzos antes de 1936, pero nos anos de reclusión en Ourense, durante a ditadura do xeneral Franco, ademais de chegar á conclusión de que se equivocou, descubriu a potencia do cinema como instrumento ideolóxico. O traballo contextualiza a súa obra dramática dentro do programa de renovación do sistema literario planificado pola xeración das Irmandades e do grupo Nós e, a partir da nova documentación achegada, analiza a relación de Ramón Otero Pedrayo, na década dos anos 50, co cinema en xeral e coa produtora Suevia Films en particular. Por último, coméntanse os seus textos dramáticos e guións.