Nimbos

POETA ou non,eu cantarei as cousas
que na soleira de min mesmo agardan.
Alumarei con fachas de palabras,
ancho herdo meu, o mundo que me deron.
Eí estan, coma brasas contra a noite,
as vellas cousas, cheas de destino.
Ollos que piden, de famentos nenos.
Ollos que esperan, dunha adoescente.
Galiza en min, meu Deus, pan que me deron,
leite e centeo e soño e lus de aurora!
Longa rúa da mar, fogar da terra,
i esta crus que nos mide de alto a baixo.
Con este alento, eu lles darei as cousas
o drama cheo que lles nega a vida:
dareilles rostros, pra que se conozan,
palabras lles darei pra que se entendan...