Ninguén morreu de ler poesía

Ninguén morreu de ler poesía é unha instantánea, a postal do país da poesía, unha guía de viaxes, un souvenir, un «estiven en Aldaolado e acordeime de ti». Para pegar na porta do frigorífico ou tecerlle un tapete de fío e poñelo derriba da tele.