Consiste no desaxuste entre a pausa versal e a pausa morfosintáctica, isto é, na falta de correspondencia entre o período métrico que se denomina verso e a unidade sintáctica
Músicas do máis cóncavo recanto, amigas
músicas do corazón, dos camiños
Sigue tamén aquí, vertendo dunhas pozas
que demoraron, todo
por decidir. Ti, a quen deslumbra un soño,
eu, sen diñeiro aínda.
Dentro da estáncia paulatina
que rodea a figura do siléncio
Todo o que vive múrchase ou devece
vencido polo tempo traizoeiro.
Nós pasamos. A casa permanece