Talvez melancolía (Diario do home imposible)

XI PREMIO DE NOVELA MANUEL GARCIA BARROS)
Narrativa (Novela)
"O Purísima, hai oito anos, era un home corpulento. Segue sendo un home corpulento. Ten barba, coma min. E os ollos azuis. Sente por favor. Mamá tamén sentou. Mamá non me permitiu o intento de intentar o intento de falar. Mamá falou. O Neno tivo un problema coa Policía por culpa dunha tal Ana, alumna súa, que o denunciou por abusos; saíu no periódico e todo; o meu Neno é un personaxe. Non cre vostede, señor Purísima, que todos os que saen nos periódicos son personaxes? Prefiro falar co seu fillo, señora. El a penas pode falar, polos nervios. Mamá tiña razón. Eu a penas podía falar. Tremíame a voz, tiña medo de marearme, era incapaz de articular, sen confundirme, a máis simple das palabras: cita, por exemplo. É triste moi triste tristísimo non poder articular a palabra cita cando un acaba de cumprir corenta e dous anos. Despois de coñecer a historia emprazoume de novo. Ao día seguinte. Mamá non podería asistir. Tardei en recoñecer que estaba mal da cabeza”.