Na lírica trobadoresca designa a última estrofe dunha cantiga, con estrutura propia mais ligada pola rima ás demais cobras e actuando a modo de conclusión.
Procedemento do plano fónico que consiste no reforzamento do contido semántico dun enunciado mediante a evocación de diversas sensacións a través do valor expresivo dos sons dunha ou máis palabras.
